Powrót do
Strony Głównej.

Legendy gdańskie.

Wszyscy wiemy, że legendy to wytwory ludzkiej wyobraźni, nie rezygnujmy z nich.

Czym byłoby życie bez fantazji?

GdańskGdańsk
miasto w Polsce podobnie jak wiele innych miast posiada własne legendy.
Zapraszamy na wirtualny spacer dzieci, nauczycieli i rodziców... do poznania jego mniej oficjalnej historii, tworzącej magiczną atmosferę uliczek i zaułków.

Legendy gdańskie

Otomin i Odmina

Opracowanie:
Andrzej Januszajtis, rysunki przygotował: Sławomir Kilian, muzyka i wykonanie: Mikołaj Sikała

Czyta: Marzena Nieczuja-Urbańska.

Aktor teatru Wybrzeże.

Legendy gdańskie

Maślanką pisana

Opracowanie:
Andrzej Januszajtis, rysunki przygotował: Sławomir Kilian, muzyka i wykonanie: Mikołaj Sikała

Czyta: Jerzy Gorzko.

Aktor teatru Wybrzeże.

Legendy gdańskie

Jakub i Anna

Opracowanie:
Andrzej Januszajtis, rysunki przygotował: Sławomir Kilian, muzyka i wykonanie: Mikołaj Sikała

Czytają: Marzena Nieczuja –Urbańska i Jerzy Gorzko.

Aktor teatru Wybrzeże.

Legendy gdańskie

Lwy z ratuszowego portalu

Opracowanie:
Andrzej Januszajtis, rysunki przygotował: Sławomir Kilian, muzyka i wykonanie: Mikołaj Sikała

Czyta: Dorota Kolak.

Aktor teatru Wybrzeże.

Legendy gdańskie

Chleb zamienił się w kamień

Opracowanie:
Jerzy Samp, rysunki przygotował: Sławomir Kilian, muzyka i wykonanie: Mikołaj Sikała

Czyta: Zbigniew Olszewski.

Aktor teatru Wybrzeże.

Legendy gdańskie

Diabeł z Farnej Wieży

Opracowanie:
Andrzej Januszajtis, rysunki przygotował: Sławomir Kilian, muzyka i wykonanie: Mikołaj Sikała

Czyta: Dorota Kolak.

Aktor teatru Wybrzeże.

Legendy gdańskie

Dary Tułacza

Opracowanie:
Andrzej Januszajtis, rysunki przygotował: Sławomir Kilian, muzyka i wykonanie: Mikołaj Sikała

Czyta: Zbigniew Olszewski.

Aktor teatru Wybrzeże.

Legendy gdańskie

Cudowny zdrój

Opracowanie:
Jerzy Samp, rysunki przygotował: Sławomir Kilian, muzyka i wykonanie: Mikołaj Sikała

Czyta: czyta: Katarzyna Michalska.

Aktor teatru Wybrzeże.

Materiał powyższy udostępniła Fundacja Wspólnota Gdańska. Czytają aktorzy Teatru Wybrzeże.
O całość zadbała firma Luminaris.

Legendy gdańskie, wersja tekstowa

Legendy gdańskie

Legenda: powstania nazwy ulicy Żabi Kruk.

Legenda opowiada o Flisaku i pięknej dziewczynie imieniem Róża, która jest córką bogatego kupca. Miłość ta nie pozwala im wziąć ślubu ze względu na brak zgody Ojca. Jednakże flisak nazywający się Wojtek Kruk postanawia przedstawić się bogato Ojcu ukochanej, aby zyskać jego aprobatę na ślub. Długo pracował przy ścince drzew. Kilka lat tak minęło widując się z ukochana Różą skrycie.

czytaj dalej

Po tych latach udało mu się odłożyć wystarczająco dużo, aby zakupić szaty godne dobrego mieszczanina. Wojtek kupiwszy szaty mieszczanina przyodział je, przyjechał do Gdańska by przedstawić się Ojcu Róży. Jednakże Róża nie zabrała flisaka przedstawić Ojcu tylko na wielki bal, który właśnie odbywał się w Dworze Artusa. Na balu tańczyli i balowali aż do momentu, kiedy przyszedł po zapadnięciu zmroku nikomu nieznany człowiek. Porwał on do tańca piękną Róże i tańczyli na parkiecie jak nikt inny. Wojtek to widząc upomniał obcego, iż Róża przyszła z nim i zapytał, kim jest zuchwalec. Obcy przyodziany na czarno spojrzał na Wojtka groźnym spojrzeniem i odrzekł złowieszczo -i tak byś nie uwierzył. Porywając do dalszego tańca Różę. Wojtek przyjrzał się bliżej obcemu i spostrzegł, iż to nie człowiek tylko sam diabeł. Krzyknął do Róży, aby nie tańczyła z nim gdyż to diabeł przebrany za Gdańszczanina. Po tym zatoczyli dwa koła na Sali i tańcząc coraz szybciej i szybciej oddalili się. Róża usłyszawszy słowa Wojtka odpowiedziała mu, że nie boi się go i By nie krakał złowieszczych słów. Wojtek po tych słowach zamienił się w Kruka. Nie umiejąc latać Kruk zahaczył o wierzę kościoła i spadł do bajora w rejonie Starego Przedmieścia. Rannego Kruka znalazły żaby z owego bajora, które opatrzywszy go zapytały, kim jest oraz jak się znalazł w ich bajorze. Kruk doszedłszy do siebie opowiedział im swoją historię. Żaby wysłuchawszy historię Kruka podniosły wrzawę, iż chcą się rozprawić z diabłem. Jednakże król żab w swojej koronie ogłosił, iż najpierw Kruk musi dojść do siebie zanim cokolwiek zostanie uczynione. Kruk w ramach podzięki dla żab za opatrzenie jego ran i doprowadzenie do zdrowia ostrzegał żaby przed nadlatującym pobliskim bocianem. Bocian ten po nieudanych łowach zrezygnował z polowań w tej okolicy. W między czasie Król żab dowiedział się od swojej kumy gdzie diabeł się ukrywa wraz z Wojtka piękną Różą. Król żab powiedział Krukowi, iż diabeł nie mogąc znieść płaczu Róży zamienił ją w kwiat i trzyma w pieczarze gdzie mieszka. Przekazał też Krukowi eliksir z ziół, dzięki któremu Czart będzie mocno spał. Kruk poleciał we wskazane miejsce i zastał diabła śpiącego jak i obok niego jego kwiat róży, w którym rozpoznał ukochaną. Wlał do ust śpiącego diabła podany przez króla eliksir by diabeł jeszcze mocniej zasnął. Kruk widząc, iż diabeł jeszcze mocniej zasnął wziął w swoje szpony wielki głaz i zrzucił na otwarte usta diabła. Czartowi złamał się wielki diabelski trzon i spadł na ziemię. W tym samym czasie Wojtek wraz z Różą odzyskali swoje ludzkie postacie. Uciekli przed diabłem do Gdańska zabierając diabelski trzon. Ojciec Róży po powrocie córki wydał zgodę na ślub z flisakiem. A czarci ząb na tę okoliczność do dziś wisi po prawej stronie głównego wejścia do Dworu Artusa wraz z wmurowaną rzeźbą czarta. Na pamiątkę tamtym wydarzeniom.
Tekst legendy pochodzi ze strony: www.mojgdansk.com/legendy

Legendy gdańskie

Budowa kościoła Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku

Dawno temu wielki mistrz krzyżacki położył kamień węgielny pod budowę kościoła Największej Maryi Panny. Główny budowniczy z zapałem opowiadał o swojej wizji kościoła, ale mistrz przerwał mu na widok młodego zakonnika. Wskazał na rycerza i oznajmił, że to on odpowiada za budowę kościoła i budowniczy powinien wykonywać jego polecenia.

czytaj dalej

Mężczyzna natychmiast zapałał niechęcią do zakonnika. Z każdym miesiącem jego nienawiść wciąż rosła. Gdy kończono już prace przy więźbie dachu, młody rycerz pozwolił wszystkim pójść wcześniej do domu i wypocząć przed kolejnym dniem. Zachwycony wspiął się na sam szczyt rusztowania i spoglądał na Gdańsk. Nie zauważył, że główny budowniczy nie udał się z innymi do domu, tylko wspiął się za nim. Pragnienie zemsty było tak silne, że bez wahania mężczyzna popchnął zakonnika, zrzucając go z rusztowania. Rycerz spadając zdążył złapać na szatę budowniczego i pociągnął go za sobą. Nagle płaszcz zakonnika zaczepił się o jedną z belek i to uratowało mu życie. Budowniczy nie miał tyle szczęścia i spadł na ziemię. Zazdrość i żądza zemsty sprowadziły na niego śmierć. A kościół stoi do dziś, wznosząc ku niebu swoje strzeliste wieże.
źródło: Bajkowy zakątek

Legendy gdańskie

Jak to ze spojrzeniem gdańskich lwów było... Większość gdańszczan doskonale kojarzy herb miasta. Są na nim oczywiście dwa lwy, które patrzą na siebie. Ale czy wszystkie? Gdańsk od dłuższego czasu był solą w oku władcy Prus, Fryderyka II. By w końcu wymusić od niepokornego grodu uległość, niemiecki monarcha postanowił w 1765 roku otworzyć komorę celną w Kwidzynie.

czytaj dalej

Choć w niedługim czasie odbiło się to dość znacznie na sytuacji ekonomicznej Gdańska, mieszczanie nie zamierzali rezygnować ze swej wolności, ani tym bardziej odwracać się od Rzeczpospolitej. Swą postawę postanowili zatem zamanifestować - zapadła decyzja by przyozdobić miejski ratusz nowym herbem. Tu warto zaznaczyć, że w owych czasach Gdańsk mógł się poszczycić kamieniarzami najwyższej, światowej klasy. Najznamienitszym z nich był zaś Daniel Eggert. Ulubionymi postaciami, jakie rzeźbił, były lwy. Mistrz poczuł się niezwykle wyróżniony, że to właśnie jego spotkał taki zaszczyt i od razu zabrał się do pracy. Wspomnijmy, tak w ramach oczywistego przypomnienia, jak wygląda herb Gdańska - znajduje się na nim tarcza z koroną, pod którą umiejscowione są dwa krzyże. Całość "trzymana" jest przez dwa lwy, spoglądające na siebie. Oczywiście każdy artysta pragnie by jego dzieło było najpiękniejsze i jedyne w swoim rodzaju. Podobnie było i tym przypadku. Po kilku tygodniach wytężonej pracy zadanie zostało wykonane. Ruszyły zatem przygotowania do uroczystego odsłonięcia nowego dzieła. Miejscy radni postanowili zrobić z tego huczne wydarzenie, które miało podtrzymać na duchu mieszczan. Gdy jednak w kulminacyjnym momencie osłonięto wynik pracy mistrza Daniela, początkowy zachwyt ustąpił miejsca zdziwieniu i niedowierzaniu. No bo jak to tak -korona jest, krzyże i tarcza również, ale lwy nie spoglądają na siebie, tylko w jednym kierunku! Czy to możliwe, żeby mistrz aż tak się pomylił? Coraz głośniejsze stawały się głosy oburzenia i nie wiadomo jak to by się ostatecznie dla Daniela skończyło, gdyby z tłumu nie wystąpił stary mistrz kamieniarstwa Krzysztof. Spojrzał on na herb, odwrócił się w stronę mieszczan i rzekł te słowa "czyż nie widzicie w którą stronę patrzą nasze lwy? Patrzą tam, gdzie zaczyna się Droga Królewska, ku Wyżynnej i Złotej Bramie. Stamtąd, od strony Rzeczpospolitej, od króla Stanisława, przyjdzie pomoc i wsparcie dla naszego Gdańska". Wszyscy zgromadzeni podążyli wtedy za spojrzeniem lwów i dopiero wtedy zrozumieli zamysł Daniela. Choć jego dzieło faktycznie podniosło ducha u mieszczan, lwy nadaremno wypatrywały polskiego władcy. Oczekiwana pomoc nie nadeszła, a niedługo potem Gdańsk dostał się pod pruską strefę wpływów. Jednak każda legenda powinna posiadać dobre zakończenie, więc nie inaczej jest i tym razem, bo ostatecznie po wielu wielu latach Gdańsk powrócił do Rzeczpospolitej. A Lwy? Cóż, dalej zdobią fasadę Ratusza Miejskiego, patrząc razem w tym samym kierunku.
źródło: Legendy gdańskie.